Scholar’s Advanced Technological System – ตอนที่ 100
ตอนที่ 100 สรุป!
ลู่โจวกำลังทานบะหมี่อยู่ในโรงอาหาร แต่แล้วจู่ๆศาสตราจารย์หลี่หรงเอินก็โทรมา เวลานี้เขายังคิดถึงวิทยานิพนธ์จากวารสารวัสดุศาสตร์และวิศวกรรมที่เกี่ยวกับการคำนวณเชิงทฤษฏีของการเคลื่อนย้ายกึ่งอิเล็กตรอนของกราฟีนอยู่เลย
“เฮ้ ลู่โจว”
“ครับ?”
“เธอตีพิมพ์วิทยานิพนธ์นั้นได้เลย”
“เอ๊ะ”
“อาจารย์หมายถึง ตอนนี้เราได้ส่งรายงานขั้นสุดท้ายให้หน่วยงานระดับสูงเพื่อยื่นคำร้องรายงานข้อสรุปแล้ว!”
“…?!”
ในที่สุดลู่โจวก็ตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เขาผุดลุกจากเก้าอี้จนทำให้คู่รักที่นั่งข้างเขาตกใจ
เขาสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ เขากำโทรศัพท์แน่นแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นและสั่นเทา “เรา…ประสบความสำเร็จ?”
ศาสตราจารย์หลี่หรงเอินยิ้มแล้วตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “ใช่! เธอพูดถูก! เราประสบความสำเร็จแล้ว!”
ลู่โจวรีบถาม “อัตราส่วนเท่าไหร่?”
“0.47wt% เธอคาดเดาได้ถูกต้อง! อัตราส่วนที่ดีที่สุดของวัสดุคาร์บอนนาโนทิวป์ต่อซีเมนต์คือระหว่าง 0.4 และ 0.5 ไม่ใช่มากกว่า 1wt% เราทำพลาดจากประสบการณ์ แต่มันหลีกเลี่ยงได้” ศาสตราจารย์หลี่หรงเอินกล่าวด้วยอารมณ์
“ศาสตราจารย์หลี่ช่วยส่งวิทยานิพนธ์อัตราส่วนการผสมของวัสดุคาร์บอนนาโนทิวป์ให้ผมได้ไหม?”
“แน่นอน อาจารย์ส่งให้เธอทางอีเมลล์แล้ว” ศาสตราจารย์หลี่หรงเอินกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ลู่โจววางสายแล้วรีบทานบะหมี่ให้หมด จากนั้นเขาก็ตรงไปยังห้องสมุด
เขานั่งในห้องสมุดแล้วรีบเปิดอีเมลล์บนคอมพิวเตอร์ เมื่อเขาดาวน์โหลดวิทยานิพนธ์เวอร์ชั่น PDF เสร็จ เขาก็รีบหาส่วนที่เกี่ยวกับอัตราส่วน
“…เมื่อปริมาณวัสดุคาร์บอนนาโนทิวป์คือ 0.5wt% ความต้านทานแรงอัดและความต้านทานแรงดึงของซีเมนต์จะเพิ่มขึ้น 47.1% และ 34.2% ตามลำดับ”
ในที่สุดปัญหาทางเทคนิคอันสุดท้ายนี้ก็ได้รับการแก้ไข ปัญหาทั้งหมดก็มาถึงข้อสรุปที่ประสบความสำเร็จ
มันไม่ใช่แค่อัตราส่วนของวัสดุคาร์บอนนาโนทิวป์ต่อวัสดุซีเมนต์เบส แต่ยังปรับแต่งประสิทธิภาพพื้นผิวของวัสดุคาร์บอนนาโนทิวป์ และแม้แต่การออกแบบกระบวนการการผลิตอีกด้วย ปัญหาเหล่านี้ได้รับการแก้ไขทั้งหมดในระหว่างโปรเจ็ควิจัยนี้ แต่ลู่โจวไม่ได้เกี่ยวข้องกับส่วนอื่น
เมื่อสิ้นสุดโปรเจ็ควิจัยที่นำโดยทีมของศาสตราจารย์หลี่หรงเอิน พวกเขาก็สามารถตีพิมพ์วิทยานิพนธ์อย่างน้อยห้าเรื่องและจดสิทธิบัตรเทคโนโลยีได้อีกสองฉบับ
ถ้าลู่โจวจำถูก โปรเจ็คนี้ไม่เพียงแต่จะได้รับการสนับสนุนจากกองทุนวัสดุศาสตร์และวิศวกรรมแห่งชาติ กับ กองทุนกรมวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีระดับมณฑลเท่านั้น แต่มันยังได้รับการลงทุนจากบริษัท จ้งซานซินฉายอีกด้วย
เมื่อถึงเวลา ศาสตราจารย์หลี่จะแบ่งงานวิจัยออกเป็นสองส่วนและส่งรายงานสรุปผลเป็นสองฉบับ อย่างแรกจะเป็นกระบวนการวิจัยแนวตั้งและอีกอันเป็นกระบวนการวิจัยแนวนอน
นอกจากวิทยานิพนธ์ที่ตีพิมพ์ สิทธิบัตรทั้งสองควรเป็นของจ้งซานซินฉาย
ถัดไปคือการส่งวัสดุที่ใช้และรับเงินทุนเพื่อปิดบัญชี คืนเงินวิจัย แล้วควรรอการตอบกลับจากเจ้าหน้าที่ของโปรเจ็ค…
อย่างไรก็ตามลู่โจวไม่ต้องสนใจเรื่องยุ่งยากพวกนั้น มีคนที่ได้รับมอบหมายอยู่ในห้องแล็บที่รับผิดชอบเรื่องทำนองนี้อยู่แล้ว
ลู่โจวเอนตัวพิงเก้าอี้แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ
งานวิจัยอันยาวนานในที่สุดก็จบลง
อย่างไรก็ตามเขารู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายไปอย่างอธิบายไม่ได้
มันเป็นเหมือนหินก้อนใหญ่ที่ถูกยกออกไปจากอก แต่เขาคิดถึงแรงกดทับของหินก้อนนั้น
เมื่อลู่โจวอ่านวิทยานิพนธ์อีกครั้ง เขาก็ประหลาดใจที่พบชื่อของตนเองอยู่ในรายชื่อผู้เขียน
เห็นได้ชัดว่าการมีส่วนร่วมของเขาในวิทยานิพนธ์ได้รับการยอมรับจากสมาชิกโปรเจ็คทุกคน แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นห้องแล็บที่วิทยาเขตเก่า แต่เขาก็ยังได้รับการประเมิณอย่างสูง
เขาคลายกำปั้นแล้วส่ายหัวทันที จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์
“การต่อสู้ของฉันยังไม่จบ…ฉันยังเหลือวิทยานิพนธ์ SCI อีก”
ขั้นตอนสุดท้าย!
เขาเปิดโปรแกรมเวิร์ดแล้วนิ้วของเขาก็กดคีย์บอร์ดระรัว
[การวิเคราะห์ฟูเรียร์ทรานสฟอร์มอินฟาเรดสเปคโตรสโคปีและวิธีทางคณิตศาสตร์เพื่อหาผลของวัสดุคาร์บอนนาโนทิวป์ที่มีต่อปฏิกิริยาไฮเดรชั่นของซีเมนต์ในอายุเริ่มต้น]
[บทคัดย่อ : ปฏิกิริยาไฮเดรชั่นของปูนซีเมนต์ปอร์ตแลนด์และตัวอย่างคาร์บอนนาโนทิวป์ที่ถูกปรับแต่งตอนอายุเริ่มต้นที่ถูกดัดแปลงโดยใช้วิธี FTIR ด้วยวิธีการทางคณิตศาสตร์อย่างการวิเคราะห์หน้าที่ แบบจำลองทางคณิตศาสตร์จึงถูกสร้างขึ้น มันสรุปได้ว่าวัสดุคาร์บอนนาโนทิวป์ไม่ได้มีผลต่อปฏิกิริยาไฮเดรชั่นในช่วงอายุเริ่มต้นเมื่อนำมันมาผสมกับปูนซีเมนต์ปอร์ตแลนด์]
[บทนำ…]
…..
ลู่โจวใช้เวลาทั้งวันเพื่อพิมพ์วิทยานิพนธ์ เมื่อเขาทำเสร็จ เขาก็นำมันไปห้องแล็บ
เมื่อเขาเข้าไปในห้องแล็บ รุ่นพีเฉียนก็เหมือนเสียสติไปแล้ว เขากอดลู่โจวแล้วตะโกนด้วยความตื่นเต้น “เราทำได้! ลู่โจวเราทำได้!”
“ครับๆ ผมรู้แล้ว ผมรู้แล้ว!”
ในที่สุดลู่โจวก็หลุดจากการกอดของรุ่นพี่เฉียน อย่างไรก็ตามจากนั้นหลิวโปก็ยิ้มแล้วกางแขนเดินเข้ามา โชคดีที่ลู่โจวหลบทัน
ศาสตราจารย์หลี่หรงเอินยืนอยู่ข้างๆมองดูพวกคนหนุ่มสาวด้วยรอยยิ้ม
เขารอให้ความตื่นเต้นลดลงแล้วค่อยเอ่ยขึ้นมา
“เธอทำวิทยานิพนธ์เสร็จแล้วเหรอ?”
“เสร็จแล้วครับ”
ลู่โจวหยิบ USB ออกมา แต่ก็ถูกศาสตราจารย์หลี่ปฏิเสธ
“เธอไม่ต้องเอามาให้อาจารย์ดูหรอก อาจารย์อ่านฉบับร่างที่เธอส่งให้แล้ว มันไม่มีปัญหา เธอทำวิจัยทั้งหมดด้วยตัวเอง ดังนั้นเธอก็ตีพิมพ์โดยใช้ชื่อตัวเองเถอะ”
“ผมจะทำแบบนั้นได้ไง? ข้อมูล…”
ศาสตราจารย์หลี่ยิ้มแล้วกล่าว “งั้นก็เขียนชื่อหลิวโปกับเฉียนจ้งหมิง ข้อมูลฟูเรียร์อันฟาเรดสเปกตรัมเป็นทั้งสองรวบรวมมา หรือเธอจะใส่ชื่ออาจารย์เป็นคนที่สี่ก็ได้ มันไม่สำคัญต่ออาจารย์หรอก ไม่ว่ายังไงที่อาจารย์หวังก็คือเธอมาเป็นนักศึกษาปริญญาโทของอาจารย์มากกว่า”
ลู่โจวยิ้มอย่างลำบากใจและไม่ได้ตอบอะไร
นี่เป็นคำตอบที่ยากจะตอบได้
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบศาสตราจารย์หลี่ เหตุผลหลักคือเขาไม่ได้คิดถึงทิศทางที่เขาอยากจะเรียนในอนาคต
ศาสตราจารย์หลี่ยิ้มแล้วเปลี่ยนหัวข้อ “การคำนวณวิสดุศาสตร์เชิงคำนวณเป็นสาขาสหวิทยาการที่เกิดขึ้นใหม่ วารสารวัสดุศาสตร์ทั่วๆไปไม่ได้เชี่ยวชาญในการตรวจสอบสาขานี้ อาจารย์แนะนำให้เธอเลือกส่งวิสดุศาสตร์เชิงคำนวณของต่างประเทศ แม้ว่าปัจจัยกระทบที่อาจารย์เห็นครั้งล่าสุดจะมีเพียง 2.2 แต่อิทธิพลของวารสารไม่สามารถวัดได้โดยปัจจัยกระทบเพียงอย่างเดียว”
“ส่วนลายเซ็นของวิทยานิพนธ์ ใส่ชื่อของเธอคนเดียวก็พอ เธอไม่ต้องสนใจอาจารย์ ด้วยความช่วยเหลือของทีม อาจารย์ตีพิมพ์สาขานี้สาขาเดียวก็ห้าเรื่องแล้ว จะตีพิมพ์เพิ่มไปทำไม?”
ศาสตราจารย์หลี่ไม่ได้คุยโว ทีมของเขาได้รับเงินทุนเป็นอย่างดี แถมความสามารถในการวิจัยของพวกเขาก็แข็งแกร่ง พวกเขาส่งวิทยานิพนธ์เฉลี่ยอย่างน้อย 10 ฉบับต่อปีแล้ว
ศาสตราจารย์หลี่ไม่ได้ให้ความสนใจกับตำแหน่งชื่อผู้เขียนของวิทยานิพนธ์มากนัก
ส่วนชื่อผู้เขียนคนที่สี่…
สภาพแวดล้อมทางวิชาการของในประเทศนั้นแตกต่างจากของต่างประเทศ มีเพียงชื่อผู้เขียนคนแรกเท่านั้นที่สำคัญ คนที่สองและสามอาจมีความหมายต่อนักศึกษาปริญญาโท แต่สำหรับศาสตราจารย์อย่างเขา มันไม่มีประโยชน์เลย
ศาสตราจารย์สนใจแค่ผลลัพธ์ที่เป็นรูปธรรมเท่านั้น
พวกของอย่างสิทธิบัตร
ลู่โจวยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ศาสตราจารย์หลี่ก็ขัดจังหวะเสียก่อน
“เอาล่ะ เลิกพูดเรื่องวิชาการกันเถอะ อาจารย์จองโต๊ะที่โรงแรมจื่อจินซานแล้ว อาจารย์จะขับรถเอง เราทำงานมาทั้งปี คืนนี้เรามาฉลองกันเถอะ อาจารย์จะเลี้ยงเอง ไม่ต้องเกรงใจ”
หลิวโป “ศาสตราจารย์หลี่ ขอบคุณครับ! ศาสตราจารย์ใจกว้างมาก!”
รุ่นพี่เฉียนก็ตะโกน “6666” เช่นกัน
รอยยิ้มปรากฏบนหน้าลู่โจว แต่สีหน้าเขาแปลกๆเล็กน้อย
เดี๋ยวนะ…
คืนนี้ไม่ใช่ว่ามีประกวดร้องเพลงเทศกาลฤดูใบไม้ผลิเหรอ?
เขาสัญญาณกับสือช่างว่าจะไปให้กำลังใจ
เอิ่ม…
ช่างเถอะ ฉันเทเขาละกัน
สำหรับลู่โจวแล้ว การไปทานอาหารกับศาสตราจารย์ในโรงแรมใหญ่น่าดึงดูดมากกว่าการมายืนอยู่ในโรงยิมของมหาลัย